για ενήλικες και εφήβους από 16 χρονών.
Η διαγνωστική αξιολόγηση είναι μια διαδικασία μεγάλης σπουδαιότητας για όλες τις ιατρικές ειδικότητες, καθώς με βάση αυτή καθορίζεται και η ενδεικνυόμενη θεραπεία. Η εγγενής ιδιαιτερότητα της ψυχιατρικής έγκειται στο γεγονός πως δεν υπάρχει κάποιο «αντικειμενικό» όργανο μέτρησης των ψυχιατρικών συμπτωμάτων. Έτσι, η σκιαγράφηση μιας ψυχιατρικής διάγνωσης προκύπτει από την «υποκειμενική» περιγραφή των συμπτωμάτων που βιώνει ο πάσχων, την ένταξή τους μέσα στο γενικότερο ατομικό και οικογενειακό του ιστορικό και την εκτίμηση της ψυχικής του λειτουργικότητας, κατά την ψυχιατρική εξέταση.
Το εξατομικευμένο θεραπευτικό πλάνο που προτείνεται στη συνέχεια, σχεδιάζεται με βάση τα θεραπευτικά εργαλεία που διαθέτουμε ως ψυχίατροι, για την ανακούφιση του ψυχικού πόνου: την ψυχοθεραπεία (ατομική, ομαδική, οικογενειακή) και τη χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής, εφόσον χρειάζεται. Σημαντική παράμετρος για την αποτελεσματικότητά του δεν είναι μόνο η ψυχιατρική γνώση και η εφαρμογή των κατάλληλων ιατρικών πρωτοκόλλων, αλλά και η δυνατότητα που παρέχεται στον πάσχοντα να εκφράσει τις σκέψεις του και τις ανάγκες που ο ίδιος αντιλαμβάνεται ότι έχει ως προς την επικείμενη θεραπεία του.
Η διαγνωστική διαδικασία είναι, εξάλλου, καθοριστικής σημασίας για την ανάπτυξη μιας θεραπευτικής σχέσης εμπιστοσύνης. Η επίσκεψη σε έναν ψυχίατρο, όσο και εάν τα τελευταία χρόνια, με την καταπολέμηση του στίγματος και την άμβλυνση των προκαταλήψεων, έχει γίνει σχετικά πιο οικεία ως σκέψη σε ένα μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, δεν παύει να γεννά έντονα και αντιφατικά συναισθήματα. Η επιστημονική κατάρτιση, η ικανότητα και η ψυχική διαθεσιμότητα του ψυχιάτρου αποτελούν τα θεμέλια πάνω στα οποία δομείται το αναγκαίο πλαίσιο ασφάλειας και εμπιστοσύνης.
για ενήλικες και εφήβους από 16 χρονών.
Η πλειοψηφία των ερευνών καταδεικνύουν πως η χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής γίνεται πιο αποτελεσματική όταν συνοδεύεται παράλληλα από τακτική ψυχιατρική παρακολούθηση (ή και ψυχοθεραπεία). Στις τακτικές αυτές ψυχιατρικές συναντήσεις είναι σημαντικό η συζήτηση να μην επικεντρώνεται μόνο στα συμπτώματα και τη ρύθμιση της φαρμακευτικής αγωγής, αλλά και στα γενικότερα ζητήματα που ανακύπτουν στην ζωή και την καθημερινότητα του θεραπευόμενου, καθώς και στα συναισθήματα που τα συνοδεύουν.
για ενήλικες και εφήβους από 16 χρονών.
Ως ψυχοθεραπεία ορίζεται η θεραπευτική αγωγή που βοηθά τον θεραπευόμενο να προσεγγίσει κάποια άγνωστα σε εκείνον σημεία και στοιχεία του ψυχισμού του και να τα επεξεργαστεί, με στόχο να ενισχυθούν οι πιο υγιείς και λειτουργικές πλευρές του. Η διεργασία αυτή συντελείται και επιτυγχάνεται με την διαμεσολάβηση της θεραπευτικής σχέσης και του λόγου.
Η ατομική ψυχοθεραπεία ενδείκνυται σε πολλές ψυχιατρικές διαταραχές, από τις πιο σοβαρές (όπου συνήθως απαιτείται και η χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής), μέχρι τις πιο ήπιες και συνηθισμένες, όπως είναι εκείνες που εμφανίζονται ως συνέπεια των δυσκολιών προσαρμογής σε μια συνθήκη κρίσης.
Βασική προϋπόθεση για να λειτουργήσει, αποτελεί το αίτημα του θεραπευόμενου να αναζητήσει και να σκεφτεί την ιστορία και την μέχρι τώρα πορεία του, τις επιλογές του, τις δυσκολίες στις διαπροσωπικές του σχέσεις, τις ματαιώσεις, καθώς και τις συνδέσεις όλων αυτών με τα πιθανά ψυχιατρικά συμπτώματά του.
Το τυπικό ψυχοθεραπευτικό πλαίσιο περιλαμβάνει εβδομαδιαίες (45λέπτες) συναντήσεις, για ένα επαρκές χρονικό διάστημα, η διάρκεια του οποίου δεν μπορεί εξαρχής να προβλεφτεί με ακρίβεια.
Όπως αναφέρουν ο Brusset (2003) και οι Widlocher & Braconnier (1996), ο ουσιαστικός πυρήνας κάθε ψυχοθεραπείας, ανεξαρτήτως τεχνικών και ψυχοθεραπευτικών κατευθύνσεων, είναι η επεξεργασία των ενδοψυχικών συγκρούσεων. Ως εκ τούτου, μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία δεν είναι πολύ πιθανό να εξαλείψει άμεσα τα ψυχιατρικά συμπτώματα ∙ μπορεί ωστόσο, όταν της δοθεί ο κατάλληλος χρόνος, να συντελέσει καθοριστικά σε μακροπρόθεσμες θετικές αλλαγές, που συνεπάγονται και την ύφεση των συμπτωμάτων.
πασχόντων από Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής
Οι Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής (ΔΠΤ) εκδηλώνονται κατά το μεγαλύτερο ποσοστό τους στην εφηβεία και τη νεαρή ενήλικη ζωή, σε μια φάση δηλαδή της ζωής, κατά την οποία τα άτομα βρίσκονται ακόμα σε άμεση σύνδεση με τους γονείς και την ευρύτερη οικογένειά τους. Στις περιπτώσεις λοιπόν εκδήλωσης μιας ΔΠΤ, η ανησυχία των γονέων για την κατάσταση τόσο της σωματικής όσο και της ψυχικής υγείας των παιδιών τους είναι συνήθως πολύ μεγάλη. Παρατηρείται επίσης συχνά να συνυπάρχουν ο φόβος, η ενοχή, η απογοήτευση, που οδηγούν σε έντονες ενδοοικογενειακές συγκρούσεις, κυρίως γύρω από το φαγητό.
Διαπιστώνεται χαρακτηριστικά και με αρκετά σαφή τρόπο, τόσο από τις αντίστοιχες έρευνες, όσο και από την κλινική μας εμπειρία, πως οι γονείς, ακόμα και ενηλίκων πασχόντων από ΔΠΤ, εκφράζουν συχνά την ανάγκη τους να συμβουλευτούν και οι ίδιοι κάποιον εξειδικευμένο ειδικό, προκειμένου να ενημερωθούν και να μάθουν πώς μπορούν να βοηθήσουν το παιδί τους. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα, κρίνεται σκόπιμο να ενισχυθεί αυτό το αίτημά τους και να ενθαρρυνθούν προς την κατεύθυνση της αναζήτησης ενός πλαισίου υποστήριξης. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο συμβουλευτικής υποστήριξης, μπορούν, καταρχήν, να απαντηθούν κάποια από τα επίμονα και βασανιστικά ερωτήματά τους για τις ΔΠΤ εν γένει, και στην πορεία, να διαμορφωθεί ο χώρος, όπου θα ακουμπήσουν μέρος των πολύπλοκων συναισθημάτων τους, που σχετίζονται με την διαταραχή που έχει εκδηλωθεί στο παιδί τους. Αυτή η διεργασία, μεταξύ των άλλων ωφελειών, είναι δυνατόν να τους βοηθήσει να βρούνε και νέους, ομαλότερους δρόμους επικοινωνίας με το παιδί τους, γεγονός που θα συμβάλλει ουσιαστικά στη δημιουργία ευνοϊκότερων συνθηκών για την ευόδωση και της δικής του θεραπείας.