Έχει, λοιπόν, αληθινή ανάγκη η σκέψη μας να πετάξει για λίγο πέρα από την καταθλιπτική επικαιρότητα, να ξαναβρεί το αυθεντικό της κέφι. Να ταξιδέψει ελεύθερα σε τόπους, και στον χρόνο, στις εποχές, να φανταστεί το καλοκαίρι μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Και είναι ευτυχές το γεγονός πως οι επιστημονικές αφορμές για μια τέτοια αισιοδοξία είναι πλέον απτές, εδώ, στο σημείο εκκίνησης της νέας χρονιάς, στον μήνα που ορίζεται από το χειμερινό ηλιοστάσιο και τη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, μετά την παρέλευση της οποίας οι άνθρωποι γιόρταζαν από πολύ παλιά την αναγέννηση του φωτός (με τη φυσική ή τη θεολογική του διάσταση).
Έχει, βεβαίως, και η ψυχή μας ανάγκη να μετουσιώσει τις δυσκολίες της χρονιάς που πέρασε σε μια δημιουργική αφήγηση. Και ίσως να μην υπάρχει καταλληλότερος τρόπος για να περιγράψει κανείς τη μετουσιωτική αυτή διαδικασία -που στην ψυχαναλυτική σκέψη σηματοδοτεί έναν από τους πιο ώριμους μηχανισμούς άμυνας, ταυτόσημο σχεδόν με την ύπαρξη του πολιτισμού μας- από τα λόγια του ποιητή στην κουβέντα του με ένα λουλούδι.
Κυκλαδινό κυκλάμινο
στου βράχου τη σχισμάδα
πού βρήκες χρώματα κι ανθείς
πού μίσχο και σαλεύεις
Μέσα στο βράχο σύναξα
το γαίμα στάλα στάλα
μαντήλι ρόδινο έπλεξα
κι ήλιο μαζεύω τώρα
Καλή μας νέα χρονιά!
Δρ. Μαρία Κούντζα
ψυχίατρος- ψυχοθεραπεύτρια