ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Η σοβαρότητα κάποιων ψυχιατρικών συμπτωμάτων μας υπενθυμίζει συχνά πως η ουσιαστική ανακούφισή τους παρέχεται μόνον με τη βαθύτερη επιστημονική κατανόησή τους, μέσα στο ασφαλές θεραπευτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται από την συνεργασία ειδικών διαφορετικών κλάδων. Η σκέψη αυτή ίσως να έχει ακόμα πιο μεγάλη σημασία σε μια εποχή αβέβαιη και κατακερματισμένη, που κυριαρχείται από τον φόβο για την πανδημία και τις συνολικότερες επιπτώσεις της, και σε μια περίοδο κατά την οποία η καταγγελόμενη και καταγγελτική βία αποκαλύπτει τους πρόσφατους και παλαιότερους τραυματικούς κραδασμούς της, διαμορφώνοντας το εύλογο ερώτημα: και έπειτα τι; πώς επουλώνονται άραγε τέτοιου είδους τραύματα;

Η φράση, που μεταγράφεται παραλλαγμένη στον τίτλο, μας έρχεται ολοζώντανη από το μακρινό 1991 και τις σημειώσεις του Δ. Ν. Μαρωνίτη για ένα καλοκαιρινό ταξίδι. Ένα διάλειμμα χαράς, καταπώς θα έλεγε και ο ποιητής.

Από τις πρώτες έρευνες που έγιναν στην Κίνα για τις επιπτώσεις της πανδημίας στην ψυχική υγεία των ανθρώπων, προκύπτει πως περίπου οι μισοί από τους συμμετέχοντες στην έρευνα ανέφεραν από μέτρια έως σοβαρή επιβάρυνση της ψυχικής τους υγείας (Wang, 2020). Με βάση και παλαιότερα ερευνητικά δεδομένα, είναι αναμενόμενο γεγονότα τέτοιας εμβέλειας, που προκαλούν μεγάλη αύξηση των επιπέδων του στρες στους πολίτες, να οδηγούν σε σημαντική αύξηση των αγχωδών και καταθλιπτικών διαταραχών.

Το στιγμιότυπο: στον γεμάτο συρμό του ηλεκτρικού, ένα μεσημέρι καθημερινής, οι αστυνομικοί κάνουν έλεγχο για την χρήση της μάσκας και εντοπίζουν μια γυναίκα που, παρά τις συστάσεις τους, αρνείται πεισματικά  να την φορέσει. Αναγκάζονται να βγάλουν τη γυναίκα έξω «σηκωτή», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο ρεπορτάζ που περιγράφει το συμβάν. Το ρεπορτάζ αναπαράγεται στον ηλεκτρονικό τύπο και από κάτω ακολουθούν σχόλια αναγνωστών, τα οποία παίρνουν εμφατικά θέση υπέρ ή κατά της μάσκας, κατηγορώντας ή υπερθεματίζοντας την στάση αυτή της γυναίκας.